Bugünlerde Canımı Sıkan Bir Şey Var

Bugünlerde canımı sıkan bir şey var. Kimilerinin çocuk sahibi olunca aman okumaya ne gerek var, analarımız bizi yetiştirmişler fena mı olmuşuz gül gibi geçinip gidiyoruz işte veya bu mükemmel çocuk yetiştirme merakı nedir gibi yorumları beni bunaltıyor. Bu tür yorumların bir kısmı çoluk çocuk sahibi kişilerden geliyor, hadi bunları geçeyim. Ya çocuk sahibi olmayanların bazen sırf polemik için bu mevzuları deşip durması can sıkıcı. Kendi kendime kızım dur ağzını açma, düşüncesini söylesin, sen de sus burda bitsin iş diyorum. Yok edemiyorum, illa fikrimi söyleyecem. Ben de hastalık! Bir konuda bir fikrim varsa sadece kendime saklayamıyorum. İlla anlatacam. Şöyle tebessüm edip susuveren insanlara bayılıyorum. O büyüklük bana da uğrar mı acaba? Ne diyeyim işte herkesin kendi doğrusu var!

Okumanın bir zararını görmedim. Derdim mükemmel bir çocuk yetiştirmek de değil. Zaten çocuk sahibi olanlar bilir, öyle bir kavram yok! Çocuğun kendine has bir karakteri var. Örneğin, çocuğun girişken değilse girişken yapamıyorsun. Olmaz yani! Benim derdim çocuğu bir kalıba sokmak değil. Çocuğa doğru yanlış nedir göstermek!

Bir de şu ağlatma meselesi. Ağlatmamak yanlış!!! Kardeşim çocuk her ağladığında evet yanındayım. Ama ağlamasına izin vermiyor değilim. Ağlamak istiyorsa ağlasın tabiki. İlla teselli edip susturmak gibi bir derdim yok, ama kucağımda annesinin ilgisini hissederek ağlasın derdim. Ayrıca da uyku eğitimini de ağlatarak vermeye pek taraftar değilim. Ama oyuncak aldırma isteğine hayır dediğim için ağlıyorsa, evet ağlasın, ama bir köşede ağlasın diye bırakıp gitmeye karşıyım arkadaş. Geliyorsa kucağıma alır, neden almayacağımı anlatırım, sarılırım, yok kucağıma gelmiyorsa yanında dururum, sakinleşinceye kadar. Bunu da bir türlü anlatamıyorum!

İşte böyle...