Blog yazmaya başlayalı çok zaman olmadı. Ama halen daha yazsam mı, devam etsem mi? gibi bir ikirciklenmenin içindeyim. Bazen 8-10 yıldır yazılan bloglara bakıp yazacaklarımın hemen hemen hepsi yazılmış, yazsam ne olur yazmasan ne olur dediğim de oluyor. Hem sadece bir çocuk annesiyim, çocuk yetiştirmek konusunda ne kadar tecrübeli olabilirim ki diyorum. Kafamın içinde beni yazma işlevinden alıkoyacak bir sürü düşünce geçiyor.
Oğlum doğduğundan beri oğlum için önemli olayları not aldığım, bazen duygusallığım tuttuğunda kendi duygularımı anlattığım bir defterim var. Çocukken hep merak ederdim; ben nasıl bir çocuktum? ne zaman konuştum? ne zaman yürüdüm? sorularımın yanıtı hep muğlaktı. Annemi biraz zorlasam, "kaç yıllık şey, nerden hatırlayayım" derdi. Üzülürdüm. Şimdi düşünüyorum da tüm dikkatimi oğluma vermeme rağmen, ben bile pekçok şeyi ayrıntılı yazmasaydım hatırlamayabilirdim. Oğlum yetişkin olduğunda böyle bir günlükten memnun olur mu bilmem. Ama ben olurdum. Benim oğlumun günlüğünü tutma motivasyonum da buradan geliyor.
Blog yazmaya devam etmemi sağlayan iki dürtü var. Birincisi hakikaten zevk alıyorum. Yazmak, paylaşmak hoşuma gidiyor. İkincisi, blog yazmanın en çok bana yararı oldu. Evet okuyordum, araştırıyordum, ama ulaştığım bilgiler bir düzen içinde değildi. Şimdi biraz daha yerli yerine oturmaya başladı. Öğrendiklerime dair farkındalığım arttı. Acaba nerede okumuştum? sorularının yanıtını bulur oldum. Ama yazmak hakikaten vakit alan bir süreç. Genellikle oğlum uyuduktan sonra kafamda tasarladığım yazıyı yazıyorum. En basit bir yazı bile 1-1,5 saat arası zaman alıyor. Hakikaten çalışan ve çocuklu bir anne iseniz az buz bir zaman değil.
Umarım yazdıklarımdan sizler de benim gibi keyif alırsınız. Görüşmek üzere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder